Szczeliniec Wielki

Szczeliniec Wielki to najwyższy szczyt Gór Stołowych ma 919 metrów n.p.m. Jest on główna atrakcją polskiej części tych gór. Wspaniale się prezentuje z daleka, oraz ma na szczycie unikalny labirynt skalny z wspaniałymi tarasami widokowymi na jego zboczach. Niezwykłe formy skalne utworzone zostały przez naturę z piaskowców ciosowych. Jest to jedyny w Europie szczyt otworzony z niesfałdowanego piaskowca.

U podnóża góry leży wieś Karłów, która jest punktem wypadowym na Szczeliniec. Droga na szczyt prowadzi pomiędzy skałami, po wykutych miejscami kamiennych schodach. Na trasie z Karłowa znajduje się XIX wieczne schronisko turystyczne Szwajcarka. Upamiętnia ono wejście na szczyt w 1790 roku J.W. Goethego.

Labirynt skalny na Szczelińcu objety jest rezerwatem krajobrazowym. Można tu chodzić tylko po wyznaczonym szlaku i najlepiej z przewodnikiem. Na trasie można podziwiać niezwykłe formy skalne, przypominają one swym, wyglądem: Wielbłada, Kwokę, Koński Łeb, Małpoluda, Słonia i Kołyskę.

Najbardziej fascynujące są głębokie, wąskie pęknięcia skalne, do których można schodzić po stromych schodach. Taka najgłębsza szczelina to Piekiełko, ma 30 metrów głębokości, panuje tu wieczny chłód i prawie do końca lipca utrzymuje się tu śnieg.

Zwiedzanie labiryntu kończy się na tarasach widokowych. Z Fotela Liczyrzepy widać wspaniała panoramę na Karkonosze, a z tarasów południowo-wschodnich na Góry Bystrzyckie, Bialskie, Orlickie, Złote oraz Bardzkie.

Szczeliniec Mały znajduje się obok, Szczelińca Wielkiego, oddzielony tylko płytka przełęczą. Jest objęty ochrona ścisłą, do 1980 roku zezwalano tylko na wspinaczkę turystom posiadającym uprawnienia taternickie. Obecnie jest wyłączony z ruchu turystycznego.

Błędne Skały

Malowniczy labirynt skalny na zboczu Skalniaka (915 m.n.p.m.) tworzą go naturalne pęknięcia w płytach piaskowca. Wąskie ścieżki prowadzą pomiędzy wysokimi na 5 do 6 metrów blokami skalnymi, które zaskakują turystów swoimi niezwykłymi kształtami. Najbardziej charakterystyczne maja swoje nazwy: Stołowy Głaz, Kurza Stopka i Okręt.

Cześć Błędnych skał znajduje się po czeskiej stronie, tu noszą nazwę Bor. Cały teren o powierzchni 21 ha stanowi rezerwat przyrody. Wolno tu chodzić tylko po oznakowanych szlakach. Schodzenie ze szlaku jest również niebezpieczne, bo jak sama nazwa wskazuje, łatwo tu zabłądzić.

Białe Skały

Pomiędzy Karłowem a Batorowem są rzadziej odwiedzane, choć równie ciekawe Białe Skały, stoja one na wysokości 800 metrów i same osiągają wysokość do 30 metrów. Podobnie jak inne szczyty w Górach Stołowych utworzone zostały w procesie erozji skał, w którym głównym czynnikiem była woda. Głębokie szczeliny i wysokie stoiwa przypominają swoim wyglądem mury i baszty z wierzycami. Jasny kolor skał zawdzięczają tworzącemu je piaskowcowi ciosowemu, miejscami porośnięte są mchami, które upodobały sobie takie wilgotne środowisko.
Najbardziej okazałe skały tego kompleksu noszą nazwy: Bubek, Zielony Król, As Atu, Zielona Dama i Kibic.

Skalne Grzyby

Pomiędzy Batorowem a Karłowem na wysokości 700 metrów znajdują się nieregularnie rozciągnięte pojedyncze grupy skał. Na skutek wielowiekowej erozji przybrały ciekawe formy, przypominające, bramy, maczugi i grzyby. Właśnie te niezwykłe kształty grzybów dały tej grupie skalnej nazwę "Skalne Grzyby" Sposób ich powstania można wytłumaczyć odmienną odpornością na erozję, warstw skalnych. Kapelusze grzybów są z odporniejszego piaskowca gruboziarnistego, a nóżki z mniej odpornego, piaskowca drobnoziarnistego.

Najciekawsze okazy natury to: Głowa Psa, Dwa Borowiki, Prawdziwek, Rogacz i Krucza Skała.

Wielkie Torfowisko Batorowskie

Teren torfowiska objęty jest rezerwatem ścisłym, wyłączonym z ruchu turystycznego. Jedynie skraj w jego południowo-wschodniej części, dopuszczony został dla zwiedzających. Można tu odbyć przyjemny spacer po wydzielonej drodze, baz naruszania naturalnej struktury torfowiska. W większej części jest ono gęsto zarośnięte i podmokłe. Rosną tu rzadkie i chronione gatunki roślin jak: sosna błotna, wierzba borówkowolistna, rosiczka długolistna i okrągłolistna. Gdyby nie ochrona prawna ten Dziki teren zmieniłby się bezpowrotnie tak jak to się stało z Małym Torfowiskiem Batorowskim, znajdującym się w sąsiedztwie, które uległo zniszczeniu na skutek nieprzemyślanego osuszenia.